Przyjaciel czy wróg?

Siedziałam zszokowana, tym co przed chwilą usłyszałam. Zawsze myślałam, że nie mam babci.

- Johanna, porozmawiajmy. - wystraszyłam się, gdy tato tak nagle wszedł do mojego pokoju.

- O czym? Znowu będziesz mnie okłamywał?

- Proszę, nie mów tak do mnie.

- Czemu mi nie powiedziałeś, że mam babcię?

- Skąd o niej wiesz?

- Widziałam się z nią.

- Twoja babcia nie żyje.

- Może ta ze strony mamy, ale co z twoją matką. - zauważyłam, że po jego policzku spływa pojedyncza łza.

- Nie żyje. - odparł i wyszedł z pokoju.

Nie rozumiałam, jak mogła nie żyć, skoro ją widziałam? Nawet z nią rozmawiałam! Muszę ją jeszcze spotkać i wszystkiego się dowiedzieć.

Usłyszałam pukanie do drzwi.

- Proszę. - powiedziałam.

Z za drzwi wychylił się Jamie.

- Musimy poćwiczyć do twojego egzaminu.

- Teraz?

- Niestety.

Po skończonym treningu poszłam do kuchni napić się wody. Wracając do swojego pokoju, zatrzymałam się pod gabinetem taty. Usłyszałam jego rozmowę z Jamiem.

- Nie mogę jej niczego więcej nauczyć, jej zdolności wykraczają po za zdolności jakiegokolwiek czarodzieja - powiedział blondyn.

- Nie wiedziałem, że to nastąpi tak szybko. - odparł ojciec.

- Kiedyś musiało.

- Ale myślałem, że to będzie za jakieś dziesięć lat. - mówił zmartwiony. - Ma parę mocy, które nigdy nie pojawiały u jednego czarodzieja. Zazwyczaj jedna dodatkowa umiejętność występuje u jednego czarodzieja. Boję się, że nie długo je wszystkie odkryje i wtedy nie wiadomo co może się stac.

- Jest mądra, dobrze postąpi. - zapewnił Jamie.

- Co to tego to się nie martwię.

- Więc o co?

- O to, że 1nie jest jeszcze na to przygotowana i to ją może zniszczyć.

- Co masz na myśli?

- Nadmiar mocy może ją zacząć wykańczać od środka, a ona nie będzie mogła nad tym zapanować i może to spowodować ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, a nawet śmierć. - ostatnie słowa wypowiedział prawie niesłyszalnie.

Chciałam podejść bliżej, aby jeszcze podsłuchać, ale nie zauważyłam piłki Jacka, którą tu zostawił i się wywróciłam. Musiał to usłyszeć Jamie, bo po chwili był przy mnie.

- Podsłuchiwałaś? - spytał, gdy pomagał mi wstać.

- Ja tylko przechodziłam. - wyjaśniłam. Jamie trzymał mnie za rękę, jakby nie wierzył, że bez jego pomocy upadnę. Popatrzyłam na jego rękę i wzrokiem powędrowałam ku jego oczom, wtedy nasze spojrzenia się spotkały, a ja chciałam, aby ta chwila trwała wiecznie.

- Johanna. - powiedział tata. Szybko wróciłam na ziemię i wyrwałam się z uścisku chłopaka. Weszłam do gabinetu ojca.

- Co chciałeś? - spytałam z pogardą w głosie.

- I tak wiem, że podsłuchiwałaś. - przyznał. - ile wiesz? -spytał.

- Wszystko. - odparłam.

W zasadzie, nie wiem czy co czego się dowiedziała było wszystkim, ale wiedziałam, że po takiej odpowiedzi więcej sie dowiem.

- Czyli już wiesz, że to była twoja babcia, ale była duchem, którego tylko ty widziałaś i wiesz też, że jutro będzie u nas Rada.

Przyznam, że tego nie wiedziałam.

- Po co przyjadą?

- Chcą zobaczyć jak sobie radzisz, jakie moce już odkryłaś i takie tam.

- Aha. - odparłam.

- A co do twojej babci i dziennika.

- Znowu będziesz mówił, że mam z tym skończyć i ...

- Uważaj. - przerwał mi.

Byłam lekko zdziwiona jego zachowaniem.

- Coś jeszcze?

- Tak.

- To ja już idę.

Wstałam i wyszłam z gabinetu. Słyszałam jak ojciec westchnął, a potem przeklnął pod nosem, Weszłam do pokoju i zauważyłam straszny bałagan. Nie wiem nawet co, a raczej kto, mógł zrobić taki bajzel. Po środku pokoju stał Luke. Nawet nie zauważył, że weszłam do pokoju.

- Tak, znalazłem go. - mówił do telefonu. Szybko schowałam się za ścianą. - Nic nie podejrzewa. Będę nie długo. Będzie musiała nam pomóc. Nie martw się, dam sobie radę. Powiedz Leonowi, że to załatwię. Cześć.

Zabolało mnie to. Pracował dla Leona i to za moimi plecami.

- Jak mogłeś! - krzyknęłam i rzuciłam na niego zaklęcie, a ten wylądował na ścianie. Wstał powoli i wyciągając różdżkę i wypowiadając zaklęcie wycelował we mnie. Na szczęście zdążyłam zrobić unik. Podbiegłam do niego i wytrąciłam mu różdżkę, bez niej jest bezbronny.

- Zdziwiona? - zapytał sarkastycznie, gdy ja przygwoździłam go do ściany.

- Mów co wiesz! - krzyknęłam szarpiąc nim.

- Ani mi się śni.

Uderzyłam go jak najmocniej pięścią w twarz.

- Gadaj! - krzyknęłam.

- Leon bardzo chciał dziennik i wiedział, że nie długo go znajdziesz, a moim zadaniem było mu go dostarczyć.

- I dlatego udawałeś, że ze mną chodzisz, aby zdobyć dziennik?!

- A o cóż innego mogło mi chodzić.

- Oddaj mi go! - krzyknęłam na co on się zaśmiał.

- Słodka jesteś gdy się złościsz. - stwierdził. Zauważyłam, że macha głową do kogoś za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam Alexa. - On też próbował być blisko ciebie. - powiedział Luke. - No, ale cóż... nie jesteś taka łatwa, jak się wydajesz.

Z nerwów kopnęłam go w krocze, a te się skulił. Podbiegłam do Alexa i uderzyłam go, a raczej chciałam uderzyć, bo on zdążył złapać moją rękę i przytrzymać ją.

- Nie wiem Luke, jak ty dajesz bić się dziewczynie. - zaśmiał się, a ja kopnęłam go w piszczel. Syknął. Zdążyłam się uwolnić z jego uścisku. Zauważyłam dziennik leżący na stoliku nocnym. Podbiegłam do niego. Luke musiał to zauważyć, bo zabrał go pierwszy.

- Poćwicz jeszcze trochę, a może następnym razem ci się uda. - zażartował.

Poczułam ból przeszywający moje ciało.

Dalej pamiętam już tylko słowa Luka:

- Żegnaj skarbie.

A potem była ciemność...

- Johanna, wszystko w porządku? - spytał Jock.

- Co się stało?

- Sam chciałbym wiedzieć. - odparł przerażony.

- Gdzie są wszyscy? - zapytałam siadając.

- Johnny i James dostali pilne wezwanie od Rady, Lily i Jack u mamy, a Amber w pracy. - wytłumaczył. - Dobrze się czujesz?

- Trochę mnie głowa goli, ale to przejdzie. - machnęłam ręką. - Wiesz kiedy wrócą?

- Niestety ... - nawet nie dokończył bo z dołu usłyszeliśmy głosy. Należały one do taty oraz blondyna. Wstałam energicznie i pobiegłam na dół. Dotarłam tam tak szybko, że myślałam, że się teleportuje.

- Co się stało? - spytał zmartwiony tata. Dopiero wtedy zauważyłam w lustrze , że lewa strona twarzy, jest cała we krwi.

- To - wskazałam na moją twarz. - To nic wielkiego, ale muszę wam coś opowiedzieć.

- Pójdę po apteczke. - wtrącił Jamie. Przytaknęłam tylko głową.

- Będziemy czekać na ciebie w salonie. - odparł tata.

Po chwili siedzieliśmy w salonie. Jamie czyścił moje rany, a ja razem z resztą czekaliśmy, aż skończy.

- Gotowe. - kto by pomyślał, że skończył kurs pierwszej pomocy?

- Możesz mówić.

- No więc... - opowiedziałam im wszystko od początku.

- Byłaś dzielna. - powiedział tato i się do mnie przytulił. - Jestem z ciebie dumny. - pocałował mnie w czoło.

- Teraz już wiem czemu musiałem jechać do Świata Czarodzieji, a wy do Rady. - powiedział Jock.

- Tak myślałem, że to zmyłka, kiedy Rada nie wiedziała o co chodzi. - odparł Jamie.

- Co teraz zrobimy? - spytałam.

- Powiemy jutro Radzie. - odparł ojciec. - A teraz idź spać.

- Mój pokój jest zmasakrowany.

- To prześpij się w gościnnym, albo u Lily lub Jacka.

- Dobrze. Dobranoc. - wstałam i poszłam do gościnnego pokoju.

- Naprawdę chcesz to tak zostawić? - spytała babcia.

- A co mam zrobić?

- Rada nic nie zrobi. Zostawi tą sprawę w spokoju, bo tak naprawdę nie wiedzą, co się może stać.

- Dziennik i tak się dla nich nie otworzy.

- Prędzej czy później znajdą na to sposób.

- Mamy jeszcze na to czas.

- Racja. Lepiej się teraz połóż spać. Musisz dużo wypoczywać, bo nie długo czeka cię coś, do czego zostałaś stworzona.